Night stop fun

Hoi,

Sorry het is soms een beetje stil hier maar dat komt voornamelijk omdat Larissa en ik beiden erg druk zijn. Maar we proberen zo vaak mogelijk te bloggen en jullie op de hoogte te houden van onze avontuur.

Vandaag wil ik vertellen over mijn eerste night stop ever! Een nachtstopje is wanneer je op dag 1 aankomt en op dag 2 weer vertrekt (dit kan in sommige gevallen langer zijn, als je bijv. long haul vliegt - oftewel verre bestemmingen).  Terwijl ik dit schrijf ben ik in Madrid, ergens vlakbij de airport.

Ik ben op dag 1 aangekomen om 22.45 lokale tijd en vertrek vandaag vanuit het hotel om 14.30. Ik heb niet zo heel erg veel tijd om iets te doen, maar het idee om in een ander land te zijn is erg leuk. De crew bestaat uit zes personen, 2 man flight crew en 4 man cabin crew. Gisteravond na aankomst in het hotel gingen we met zn allen in de bar zitten, eerste rondje van de captain. Het werd al snel erg laat en omdat we morgen weer moeten vliegen besloot ik toch maar op tijd naar bed te gaan.

Ik vermoed dat het voor de rest allemaal wat later was geworden want bij het ontbijt zag ik niemand van de crew, goedemorgen! Net voordat het ontbijtbuffet werd opgeruimd kwam de first officer nog even binnen gerend om snel wat te kunnen eten. De rest van de dag blijf ik waarschijnlijk op mn kamer om wat uit te rusten.

Wat betreft het hotel is het hier in Madrid goed vertoefen, erg strak en modern. De kamers zijn ruim en licht en er is een klein barretje en zithoekje. Het bed is gigantisch, je past hier makkelijk met 4 personen in. De kers op de taart (of is het de slagroom, of ??) is toch wel dat er een gigantisch raam is en dat het raam open kan, yeaaah frisse lucht!

Wilde verhalen over knappe piloten, orgies en andere onverklaarbare toestanden heb ik helaas niet, maar het leek mij leuk om deze ervaring met jullie te delen. Mocht je iets willen weten of als je een idee hebt voor een blog laat hieronder dan een berichtje achter.

Tot snel,

Liefs Mieke

Het grote trainingsverhaal deel 1

Hoi allemaal,

Deze keer neem ik jullie mee naar Londen Luton daar volgde ik de easyJet training, want dat het werk van een flight attendant uit meer bestaat dan koffie inschenken zal je hopelijk niet verbazen.

Ik werd door mn vader op Schiphol gedropt met een overvolle koffer en een overvolle trolley, nadat ik had ingecheckt en door de security heen was kwam ik een groepje ‘vage bekenden’ tegen. Deze mensen had ik leren kennen of gezien tijdens de assessment day, na een kort voorstelrondje hadden we al snel een leuk gesprek met elkaar. Het vliegwereldje heeft toch wel iets bijzonders want iedereen lijkt elkaar te kennen! De ‘ooh heb je daar gevlogen, ken je die en die’ vliegen je om de oren.

Met zn achten vlogen we vanuit Amsterdam naar Luton, waar we in een hotel werden gedropt. Tijdens de training moest je een kamer delen met iemand van hetzelfde geslacht. In mijn geval had ik erg veel mazzel en zat ik samen met een hele gezellige meid. We waren beide even rommelig/netjes, zijn ook nog eens erg grappig, hadden alles al vrij snel verdeeld (ik in het grote bed, zij eiste al snel de badkamer op) en hielden allebei van thee. Vooral dat thee-gebeuren sleepte ons er toch wel doorheen. Want het is toch een stuk gezelliger als iemand spontaan een kopje thee voor je zet en er zelf ook eentje mee drinkt, dan dat je in je eentje zit weg te kwijnen bij een eenzaam kopje thee.

Na de medical (medische keuring – ogen, oren, bloeddruk etc) begon op dinsdag de training. We kregen een introductie over hoe de training eruit zou komen te zien en ook wat informatie over het bedrijf zelf. Daarna moesten we in groepjes naar de uniform afdeling en kregen we meteen ons uniform mee. Gelukkig konden we daar nog even passen want Engelse maten verschillen toch van onze eigen maten.  Het eerste ‘echte’ gedeelte van onze training bestond uit SOP’s en SEP’s, de  beroemde Standard Operating Procedures en Standard Emergency Procedures. Hier leer je onder andere hoe je een vliegtuigdeur moet openen, wat je doet tijdens het boarden, welke commando’s je moet roepen als je een evacuatie hebt, hoe je een bepaalde brand moet blussen en nog heel erg veel meer!  Ook ga je tijdens deze dagen naar het zwembad voor de wet drill, je moet namelijk bewijzen dat je kan zwemmen, je leert hoe het is om te zwemmen met een zwemvest aan en je oefent de foetus positie in het water. Je gaat ook naar de luchthaven waar je een aircraft visit gaat doen.

Tijdens de visit loop je een rondje om het vliegtuig, ga je de cockpit in, ga je alle safety equipement aan boord bekijken zoals de first aid kit. Leer je hoe de interphone en het PA systeem werkt (hiermee worden de speeches gedaan) m aar oefen je ook een overwing briefing. Wanneer je nog nooit hebt gevlogen dan heb je nu waarschijnlijk al zoiets van dat is best wel veel, geloof mij maar, het is nog heel veel meer dan dat! De training (ini – initial) wordt als heel erg pittig ervaren en je sociale leventje staat echt even op non-actief.

De volgende keer zal ik jullie meenemen naar het volgende deel van de training ;-) want anders wordt dit blogartikel toch wel heel erg lang.

Liefs Mieke

Are you holding me for the gek?

Toen ik een aantal jaar geleden begon met vliegen was ik naïef. Iets wat ik toen nog niet doorhad, maar nu des te meer. Ik dacht altijd dat mijn medemens slim was en goed voor zichzelf kan denken. Op deze gedachte ben ik de afgelopen  jaren wel teruggekomen. Wat ik heb geleerd is dat je tijdens het vliegen dingen die voor jou als stewardess heel simpel lijken in Jip en Janneke taal aan passagiers moet vertellen. Onwetendheid is hier vaak de oorzaak van. Dit zorgt met grote regelmaat voor grappige situaties en gesprekken. Ik weet dat er wordt gezegd dat domme vragen niet bestaan, maar sommige vragen komen daar wel heel dicht bij in de buurt!  Ik heb zeer regelmatig dat ik me in situaties bevind waarin ik me afvraag of ik niet stiekem word gefilmd voor een verborgen camera programma. Puur omdat ik af en toe echt het gevoel heb dat mensen me voor de gek houden met de dingen die ze aan boord doen en vragen.

Zo heb ik regelmatig dat ik tijdens het boarden bij de overwing exits sta en daar zodra deze rijen helemaal bezet zijn mijn briefing ga doen. Deze briefing is standaard en gaat over het openen van het luik en wat nog meer de verantwoordelijkheid is bij deze plekken. Je mag er namelijk geen losse handbagage hebben liggen tijdens de start en de landing. Dit met de reden dat deze bagage de doorgang belemmert mochten de exits gebruikt moeten worden. Bij mijn briefing noem ik daarom ook altijd concreet een aantal voorwerpen zoals tassen, boeken, jassen en schoenen (die moeten aan). Op de één of andere manier krijg ik bijna elke vlucht dan direct de vraag: “Mag ik mijn tas hier laten staan?” Dat is echt het moment dat ik even diep in mezelf zucht en me afvraag of ik soms Swahili praat ofzo. Is het net uitgelegd en dan toch nog vragen of de tas er niet mag blijven liggen.

Een andere keer was ik bezig met de service. Bij de maatschappij waar ik destijds werkte moest je je eten en drinken aan boord kopen. Dit kon je alleen met euro’s of creditcard betalen. Op een gegeven moment kwam ik bij een passagier die iets te eten en te drinken bestelde en bij het afrekenen dollars tevoorschijn haalde. Hierop wees ik de passagier erop dat we alleen euro’s of creditcards accepteerden. Hierop besloot de passagier samen met zijn buurman de biljetten een grondige inspectie te onderwerpen. Na dit te hebben gedaan keken de heren met zo blij als een kind aan en sprak de man onder heftig geknik van zijn buurman de magische woorden: “Maar dit zijn de nieuwe euro’s mevrouw.” Waarop ik alleen maar perplex kon antwoorden: “Er staat toch echt US dollar, United States, op de biljetten meneer” terwijl ik speurend om me heen keek of er niet ergens een verborgen camera verstopt was.

Reizen met baby’s is ook leuk. Ouders doen hebben de neiging de meest vreemde dingen te doen. Ik heb wel eens gehad dat ik door het gangpad liep en op de plek waar de baby zou moeten zitten opeens een baby kwijt was. Een baby kwijtraken in een vliegtuig is behoorlijk knap dus moest ik op onderzoek uit. Na wat speuren bleek de baby op de grond (OMG bacteriën!) voor de voeten van de vader te liggen. Toen ik de ouders erop wees dat dit niet de meest schone en veilige plek was werd ik alleen maar verstoord aangekeken. Waarna ik als antwoord kreeg: “Oh nee hoor, ze ligt hier prima!” Wederom een typisch geval van: dat meen je niet!? Die stoelen zijn namelijk één grote constructie van materiaal dat niet zo zacht is en een klein kindje behoorlijk pijn kan doen.

Turbulentie is ook altijd een feestje. Dat hobbelen en schudden maakt een doorsnee vlucht opeens een stuk spannender en ietwat gevaarlijk. Voor je eigen veiligheid moet je dan je riem vast en kun je een bezoekje naar de wc maar beter even uitstellen. Hoe vaak gebeurd het niet dat iedereen net vast zit en is gecheckt dat er een passagier naar de wc toeloopt en ons verbaasd aankijkt als we zeggen dat het even niet kan. “Maar ik moet echt nodig hoor mevrouw!” Ik kan je vertellen dat ik niet voor mijn plezier op een wc wil zitten als het vliegtuig heen en weer schudt als een malle, het is niet echt veilig. En toch denken passagiers daar anders over. Ik wijs je graag op je eigen veiligheid, maar als jij dat plasje toch belangrijker vindt dan moet je het zelf weten. Dit neemt trouwens niet weg dat als het echt heel erg turbulent is ik je weer genadeloos terugstuur naar je plek. Ik wil er niet verantwoordelijk voor zijn dat jij je hoofd keihard stoot omdat je niet even een paar minuten kunt wachten.  Mijn taak is namelijk niet alleen mooi zitten wezen en drankjes inschenken. De belangrijkste taak die ik daar in dat vliegtuig heb is de veiligheid van de passagiers waarborgen en die neem ik graag serieus!

Ik kan wel blijven schrijven over de verbazingwekkende en grappige dingen die ik aan boord meemaak. Misschien dat ik hier nog wel een vervolg op schrijf, want uitgeschreven hierover ben ik nog lang niet!

Wat gebeurde er nadat ik was aangenomen?

Hey all!

Als je het vorige stukje hebt gelezen dan weet je dat ik in de holdpool voor Amsterdam was geplaatst. Ik stond dus vanaf 9 september op de wachtlijst om te gaan beginnen bij easyJet. Nu moest ik wachten op het belletje waarin ik een startdatum zou krijgen om te beginnen met de opleiding.

Erg lang hoefde ik niet te wachten op een datum, want op 25 september kreeg ik een telefoontje van easyJet! Ik mocht beginnen met de training op 2 december in Londen Luton, deze training duurt 3 weken en zij zouden een gedeelde hotelkamer regelen voor die periode. Nu moest ik mijn 5 jarige werkgeschiedenis doorgeven en de medische vragenlijst invullen.

Voordat je in Engeland aan de slag kan in de luchtvaart is het van belang dat je wordt gescreend. Dit gebeurd op een andere manier dan in Nederland, waar ze voornamelijk kijken  naar wie je vader, moeder, broer, partner, buurman en kapper etc zijn. In Engeland willen ze kortgezegd weten hoe je de afgelopen 5 jaar aan je geld bent gekomen en wat je hebt uitgespookt.

De firma die mijn zaak behandelde heet Backcheck, ik kreeg een behoorlijke vragenlijst die ik moest invullen. Alle gegevens van mijn vorige werkgevers moest ik doorgeven, de gegevens van opleidingen, de gegevens van mijn moeder, gegevens van 2 vriendinnen die als referentie zouden kunnen worden gebruikt. Ook moest ik een VOG (verklaring omtrent goed gedrag) aanvragen, mijn paspoort inscannen en nog heel veel meer. Dit is voor ons in Nederland zeer ongebruikelijk en het was een heel intens project.

Ik kreeg met regelmaat mailtjes en belletjes van Backcheck met de mededeling dat ze bepaalde gegevens nodig hadden, Of bedrijven die niet mee wilden werken en dat ze wilden weten welke vriendin ze konden aanschrijven om te bevestigen dat ik daar had gewerkt uiteraard in combinatie met jaaropgaves, belastingpapieren etc.

Ongeveer twee weken voordat de training begon, kreeg ik de e-learning toegestuurd. Dit bestond uit meerdere onderdelen waar onder EHBO, customer service en dangerous goods (gevaarlijke middelen). Er ging best wat tijd in zitten om elk onderdeel te leren en de testen positief af te sluiten. Maar uiteindelijk toch gehaald, ik had de mazzel dat ik een maand vrij was om alles te kunnen regelen voor easyJet.

Daarna begon natuurlijk het inpakken van mijn koffer, want moet je allemaal meenemen?! Behoorlijk veel! O.a. mijn buitenschoenen (stewardessen hebben buitenschoenen met een hogere hak en boord/cabin schoenen deze zijn wat platter en worden gebruikt tijdens de vlucht zelf). allerlei papierwerk, bikini (wet drill) en heeel veel nette kleding.

Toen was het moment daar en brak de dag aan waarop mijn vlucht zou vertrekken naar London Luton.

Volgende keer vertel ik jullie alles over de training.

Tot snel!

Liefs Mieke