Het
blijft vreemd. Vanaf de eerste keer had ik al door dat het een speciale
aantrekkingskracht had op mensen. Die starende blikken, de aandacht die je
opeens krijgt. Ik denk niet dat het zal wennen. Alles went, maar dit blijft vreemd.
Ik voel me er te vaak nog ongemakkelijk bij. Opgejaagd wild is de juiste
uitdrukking. En wat zorgt ervoor dat ik me zo voel? Het uniform dat ik draag.
Mijn uniform laat weinig te raden over, vooral dat koffertje en die wing
verraden het meteen. In 1 oogopslag weten mensen wat ik doe. Juist, ik ben stewardess
en dat is te zien.
Ik
weet nog dat ik voor het eerst in mijn uniform over straat ging, wat was ik trots! Eindelijk was het plaatje compleet en was ik nu op en top de stewardess.
Al snel merkte ik het op, de mannen die je met overmatige interesse bekijken.
Kennelijk heeft het toch iets spannends zo’n stewardess. Je wordt aan alle
kanten bekeken. Opeens zie je mannen hun nek verdraaien en half uit de auto
hangen als je bij het stoplicht staat. Of ik word heel aardig door onbekende
mensen gedag gezegd als ik over straat of de luchthaven loop. Misschien
valt het me nu ook wel meer op omdat ik door mijn uniform een stuk zelfbewuster
ben geworden. Ik ben me er toch van bewust dat ik niet als Larissa over straat
ga, maar als een stewardess van easyJet.
De
dagen dat ik rustig op de trein kan wachten of nog even snel een boodschapje
kan doen voordat ik begin met werken zijn voorbij. Nu is er altijd wel iemand
die een praatje met me komt maken of mij iets komt vragen. Vaak vragen ze dingen over het vliegen
omdat ze daar nieuwsgierig naar zijn. Vragen over flight safety worden ook vrij vaak gesteld. Ik voel me daardoor af en toe net een wandelende flight safety encyclopedie. Mensen zijn altijd wel heel vriendelijk tegen me als ik
als stewardess over straat ga. In winkels zijn mensen ontzettend aardig tegen
je en laten je ook vaak voor gaan. Ook op straat is de vriendelijkheid te
merken. Zo stond ik laatst toen ik op weg naar huis was beteuterd naar de
deuren van de metro te kijken toen ze net voor mijn neus dicht gingen. Opeens
gingen ze toch weer open. De metrochauffeur had me gezien en deed ze speciaal
voor mij nog even open. Wat was ik de vriendelijke man dankbaar!
Mijn
uniform geeft me kennelijk ook een alwetend iets. Opeens weet ik dingen waarvan
ik niet eens wist dat ik ze moest weten. Ergens verwachten mensen dat ik het spoorboekje
en de dienstregeling van de bus uit mijn hoofd ken. Ik schijn ook een heel
handig alternatief te zijn om allerlei andere reisinformatie bij te verkrijgen.
Het spijt me zeer, maar ik weet werkelijk waar niet hoe je vanaf Schiphol met
de trein in Lullekutteveen terecht komt. Helemaal na de verschillende
vliegrampen stellen mensen vaker vragen en is het te merken dat ze
geruststelling nodig hebben. Vragen over wat te doen bij vliegangst of pijnlijke
en dichte oren worden met grote regelmaat gesteld. Op de meest onverwachte
plekken kan ik vragen verwachten. Mensen verwachten soms dat ik een antwoord op
alle vragen heb. Ik wou dat ik zo slim en wijs was. Helaas, ik ken mijn
gebreken en moet mensen regelmatig een antwoord schuldig blijven en verwijzen
naar de verschillende informatiebalies.
Het
is ergens ontzettend grappig. Alles aan mijn werk went, de onregelmatige
tijden, de lange werkdagen, de vele vragen die je van passagiers krijgt. Alleen
de aandacht die ik krijg zodra ik in mijn uniform over straat ga zal niet
wennen. Het uniform en werk blijft voor veel mensen iets magisch en het laat
ergens ook weinig te raden over. Je ziet me en weet meteen wat voor werk ik
doe. Toch blijf ik me verbazen over de magische uitwerking die mijn uniform op
veel mensen heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten